Адну сваюМожа так выйшаў наперад?
Можа так моцна адстаў?
Сваім вачам ня верыў
Бо бачыў: пакуль я спаў,
Усьміхалася Сонца.
Сьвятлом залівала зямлю.
Сярод мільёнаў сцяжынак чужых
Я бачу адну сваю!
Гэта планета Гэта планета
Дае мне магчымасьць
Адчуць безнадзейнасьць каменьчыка
У цёмнай пячоры,
Адчуць усемагутнасьць сэрца.
З прылётам каметы,
Усё зробіцца чыстым,
Усё будзе прыгожым,
МімаПроста час міма:
Дзень міма,
Ноча міма.
Ў левым-верхнім-далёкім
Павук разьвешвае краты.
Думкі, як гліна
І клін
Клінам,
РуіныРуіны стогнуць і плачуць пад чышчаным ботам.
Цені снуюць пад вокнамі, ломяцца ў дзьверы.
Дарослыя шэрыя вочы, залітыя потам
Нават у тое, што бачуць, ня хочуць верыць
Запалкі рукамі ламаюць у лютай сцюжы.
Толькі ты выйшаў - за спінай замкнулася брама.
Пад шэрай спадніцай снегу хаваецца дужы.
Светлыя ЯскаркіБелы святочны скафандр наўрад ці ўратуе мяне ад хаоса
Мой дзень не такі ўжо і просты, каб я не баяўся згубіцца ў ім
Канешне я мог бы застацца
Для гэтага света чужым
Песні, як упрынцыпу ўсё тут, не маюць сэнсу
словы сказаныя мной калі-небудзь дакладна мне звернуць шыю
Ад сябе мне няма куды дзецца
Сьветлыя ЯскаркіБелы святочны скафандр наўрад ці ўратуе мяне ад хаоса
Мой дзень не такі ўжо і просты, каб я не баяўся згубіцца ў ім
Канечне я мог бы застацца
Для гэтага сьвету чужым
Як следМне б раззлаванаму выйсці на вуліцу
Венікам ног тратуары месці
Вусны і губы хай праплююцца
Словамі новай песні
Мне б басаногаму бруднаму гуну
Сізіфаў камень цягнуць угору
Памятаць як парваныя струны