02. Да Зорак ШляхСтогн восенi бязлiтасны i шэры,
Яе абшараў, балот, лясоў iмклiвых.
У роспачы маўклiвай пахаваны
Шляхi i сцежкi ўсе жыццёвай нiвы...
Знiкае хутка стылы рэха стогн у паветры,
Крумкач паклiкаў цемру i яе сыноў.
У лясным тумане народзiцца iх спеў жахлiвы
03. Призрачный МирПризрачный мир – поле вечной войны.
Солнце стало источником тьмы...
Бог не властен над теми местами –
Каждый сам за себя и с душой на цепи...
Свой чертит круг
Время, сужая петлю.
Сколько небу ни плакать над нами,
05. Я скакала, плясалаЯ скакала, плясала кругом мiлага двара.
Ой, люлi калiна! Люлi, ягада мая!
Пацярала ключы ды з шоўкавага паяса.
Ой, люлi, калiна! Люлi, ягада мая!
Хто мае ключы знайдзець, ды за таго замуж пайду!
Ой, люлi, калiна! Люлi, ягада мая!
МанкуртЛети на волю
Из открытых ладоней земли
Мимо тех, кто был сломлен судьбою,
Птицей свободной лети.
Над чёрной пастью бездны,
Со смертью наперегонки.
Вопреки изуверам, крадущим надежду
РоспачВетру цiхi напеу
Скрозь нерухомую цiш вяртаецца рэхам.
Я адзiн, быццам восеньскi лiст, што ўпасць на зямлю не паспеў–
Не хацеў развеяцца пеплам...
Так хацелася з ветрам да неба ляцець
Насустрач бязмежнасцi, дзе пачатак бяруць ручаi...
У люстры чыстай вады свой лёс разглядзець,
ХмаркіСветлыя хмаркі — дзеткі прастору —
Ціха па небе плывуць.
Ім незнаёмы слёзы і гора,
Смутак і жаль іх не рвуць.
Ціха і згодна ідуць, небажаткі,
Ўсюды ім сцежкі ляжаць.
Ясныя зоркі, быццам дзяўчаткі,
Ці было летаЦі было лета, ці не бывала
Маці гуляці не пускала
Маці гуляці не пускала
Да ў камораньку замыкала
А ў камораньцы акенечко
Мне на вуліцу відненечко
Ой, пусці маці пагуляці
Бо ўжо мне хлопцаў не відаці .
Я скакала, плясалаЯ скакала-плясала проце новага двара.
Ой, лёле, калiна, Лёле, ягада мая.
Пацярала ключы з шаўковага пояса.
Ой, лёле, калiна, Лёле, ягада мая.
Хто мае ключы знайдзёты, за таго замуж пайду.
Ой, лёле, калiна, Лёле, ягада мая.